-
En dan zo dichtbij........ Wij hadden hem de hand willen geven maar dat mocht niet. Af en toe hield de colone op en dan konden we onze
bevrijders goed zien. Het waren bijna allemaal 'negers'. Het was voor ons iets nieuws. In die tijd, 1945, zag men nog niet zoveel donkere mannen. Een lange neger met MP op zijn helm stond het verkeer te regelen. Hij werd door een andere afgelost en liep bij ons voorbij. Wij wilden hem allebei een hand drukken. (Ik zal dit nooit vergeten)
Hij hield onze handen vast keek naar Juul, 17 jaar en beide benen geamputeerd... Toen rolden de tranen over zijn wangen. Wij vertelden en waren trots op ons Engels, dat we in het ziekenhuis verbleven en hoe het daar was. Hij bleek arts te zijn. Hij vroeg aan zijn commandant of hij een halfuurtje mee mocht. Daar liepen we met ons drieën. Hij duwde de rolstoel. Zo kwamen we in het ziekenhuis. Ik zie nog voor me hoe hij met mij de kelder inliep. En naar allemaal die gewonden
keek. Eerst de operatiekamer en toen naar de kinderafdeling. Hij was erg onder de indruk.
Een paar dagen later kwamen er kisten sinasappelen en chocolade naar de kinderen. Militairen kwamen helpen het ziekenhuis weer op orde te maken. En de patiënten konden weer naar boven. De vreugde was zo groot ik krijg er na zoveel jaren nog kippenvel van.